Wat een volmaakte vrucht, die wij door het geloof mogen ontvangen!
De apostel Petrus spreekt over het kostbare geloof met al zijn beloften, waardoor we ontsnappen aan de heerschappij van de verderfelijke zelfzucht in deze wereld. Én deel krijgen aan Gods natuur.
Hij maant de lezers hun roeping met geloofsijver te bevestigen en geeft een weg aan waarlangs we onze roeping: de onbelemmerde toegang tot het eeuwige koninkrijk van Jezus Christus, zullen ontvangen door een even onbelemmerde liefde voor alle mensen.
Liefde uit zich in de gezindheid waarop we de ander waarnemen en beoordelen. Denk maar aan het verhaal van Zacheus uit Lucas 19.
Jezus ziet deze door velen gehate belastingman en nodigt hem uit: “Zacheus, kom vlug naar beneden, want vandaag moet Ik in jouw huis verblijven.”: Alle mensen morren en zeggen: “Hij neemt zijn intrek bij een zondig mens.” Ook zijn discipelen hadden het een en ander te verwerken, ze hadden geen oog (en dus ook geen blijdschap) voor deze mens, die verlossing van Christus ontvangt.
Wat prachtig als wij de ander, wie hij of zij dan ook is, kunnen zien als een potentiële kandidaat voor Gods koninkrijk. Dan kunnen we echt met Jezus meegaan, ook als Hij samen met vele tollenaars een feestmaal bijwoont. Op uitnodiging van Mattheus een tollenaar die een leerling van Jezus werd!
In Genesis 1:26 roept God enthousiast : “Laat ons mensen maken naar ons beeld en gelijkenis”. Naar Gods natuur; met liefde voor allen, zoals we dat bij onze Heer gezien hebben. Niemand dus uitgesloten. Wij mogen sprekend op onze Heer lijken. En net als Hem, Christus, liefde voor alle mensen koesteren en, zoals Jezus uitspreekt: Hebt je vijanden lief en bidt voor hen die jou vervolgen (Matt.5:44). En dan niet ‘liefhebben’ in eigen kracht, omdat dat nu eenmaal van jou wordt verwacht, maar vanuit innerlijke van God gegeven geestelijke vrijheid. Ik heb ervaren dat het louter Gods Geest in mij is die mij doet vergeven in blijdschap. En wat goed is het dat we daarbij ook bidden voor onszelf. Vergeven gaat niet vanzelf en is geen automatisme. Maar zo’n gebed is helemaal naar het hart van God, die niets anders wil dan onze vergevende liefde.
Wat wonderlijk in eigen leven te ervaren wat Galaten 2:20 zegt: “Ikzelf leef niet meer, maar Christus leeft in mij. Het leven hier op aarde leef ik in het geloof in de Zoon van God, die mij heeft liefgehad en zich voor mij heeft prijsgegeven”.
Het mooie is dat je vanuit het nieuwe leven met Christus allerlei verrassingen opdoet en je dingen ervaart, doet, of spreekt waarvan je achteraf zegt: ‘Heb ik dat gezegd, gedaan’. En God dankt voor dat wonder, dat mysterie van de inwoning van Gods Geest in ons.

Kerntekst.

Want, is het een verdienste als je liefhebt wie jou liefheeft? Doen de tollenaars niet net zo? En als jullie alleen je broeders en zusters vriendelijk bejegenen, wat voor uitzonderlijks doe je dan? Doen de heidenen niet net zo? Wees dus volmaakt zoals jullie hemelse Vader volmaakt is (Matth.5:46-48). 

Geliefde God en Vader. Het is haast niet te bevatten. Volmaakt zijn in de liefde voor allen. En gelijktijdig zeggen we: Hier zijn we Vader om uw wil te doen in navolging van onze Heer, van Christus die ons hierin niet alleen is voorgegaan, maar dat Goddelijke in ons persoonlijk, in ons diepste wezen tot leven brengt. Door uw Geest. Vader, wij vragen U dit van God gegeven leven in ons te voltooien, opdat we ons zullen verbazen over uw geweldige opstandingskracht. (Ef.1:19,20). En we ons intens mogen verblijden wanneer we uw heerlijkheid zien; de bron van onze liefde voor U en voor allen. Amen.